“But if we 'listen' to the design of things, we encounter an angle, a trap detains the dreamer.”
Gaston Bachelard, The poetics of space, 1958

If a texture is not found, no image is created. A texture is composed of light and perspective. This is particularly important to create a virtual image. When a virtual image stops being a mere vacuum of data, the viewer is extremely attracted to the performance of the surfaces. It is easy to recognise them, they carry the memory of places and times we have seen before, but still, one cannot define how. There is an awkwardness in the way that a virtual image exceeds the field of animal vision. Seeing is no longer a matter of the eye, but the eye together with the hand. Seeing becomes touching. A haptic vision of the eye. The walls and the object-like figures in the rooms collapse the optical into the tactile. A reality made of textures that rips the eye off the skin and stitches it to the hand. It creates double feelings. A fourth dimension.

Notice: Wanting to touch the texture and the thing that is unreachable to the hand in this room.

Rule: Humans are bodiless. Actions only exist out of the field of vision.

Notice: Tipping 30 tokens to tickle the armpit of the woman that may or may not be in the room.

Rule: All feelings and attachments belong to the imagination of the subject.

Notice: Fear. Searching for an exit.

Rule: There are no doors.

Notice: When does texture become a thing?

Helena Grande

"Αν όμως ‘ακούσουμε’ τον σχεδιασμό των πραγμάτων, θα συναντήσουμε μια γωνιά, μια παγίδα που συγκρατεί τον ονειροπόλο."
Γκαστόν Μπασελάρ, Η ποιητική του χώρου, 1958

Εάν δεν βρεθεί μια υφή, δεν δημιουργείται μια εικόνα. Η υφή αποτελείται από φως και προοπτική. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τη δημιουργία μιας ψηφιακής εικόνας. Όταν η εικόνα αυτή βγαίνει από ένα ψηφιακό, πληροφοριακό κενό, η επιτελεστικότητα των επιφανειών γίνεται ιδιαίτερα θελκτική για τον θεατή. Η αναγνώριση τους γίνεται εύκολα, αφού μεταφέρουν την μνήμη χώρων και χρόνων που έχουμε δει στο παρελθόν, ωστόσο δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε την αναγνωριστική διαδικασία. Υπάρχει μια ανοικειότητα στον τρόπο με τον οποίο οι ψηφιακές εικόνες ξεπερνούν το πεδίο της όρασης των ζωντανών οργανισμών. Η όραση δεν είναι πλέον μόνο ένα ζήτημα του ματιού, αλλά της συνύπαρξης ματιού και χεριού. Η όραση γίνεται άγγιγμα. Ένα απτικό όραμα του ματιού. Οι τοίχοι και τα αντικείμενα-φιγούρες μέσα στα δωμάτια μετατρέπουν το οπτικό σε απτικό. Μια πραγματικότητα φτιαγμένη από υφές που αποκόπτουν το μάτι από το δέρμα και το συρράβουν στο χέρι. Δημιουργεί διττά συναισθήματα. Μια τέταρτη διάσταση.

Σημείωση: Επιθυμία για να αγγίξω την υφή και το αντικείμενο που δεν είναι προσιτά στο χέρι σε αυτό το δωμάτιο.

Κανόνας: Οι άνθρωποι δεν έχουν σώμα. Οι πράξεις υπάρχουν μόνο έξω από το πεδίο της όρασης.

Σημείωση: Με φιλοδώρημα 30 μάρκων μπορείς να γαργαλήσεις την μασχάλη μιας γυναίκας που μπορεί να βρίσκεται στο δωμάτιο η και όχι.

Κανόνας: Όλα τα αισθήματα και οι αφοσιώσεις ανήκουν στην φαντασία του υποκειμένου.

Σημείωση: Φόβος. Ψάξιμο εξόδου.

Κανόνας: Δεν υπάρχουν πόρτες.

Σημείωση: Πότε μια υφή, γίνεται πράγμα;

Helena Grande