For access to the performance, please send your postal address (if in Cyprus) or express your interest (if abroad) at info@thkioppalies.org until 17 January 2021. You will receive a relevant code, indicative instructions on the best possible conditions of participation and practice of the instructions, and a present from the artist. It is our goal to also present the work in conditions other than those of being alone together.

Korallia Stergides’ practice focuses on offering audiences experiences which help us to reimagine the intimacies between the human and other species, in the process highlighting alternative economies of care for our shared homes and ecosystems. Personal narratives are often weaved into instructions for the audience that lead to applied actions, creating heightened embodied intensities. Formworks is invested in offering environments for collaboration and participation by challenging the established politics of production and spectatorship. A discussion thus began on how to design an environment that amplifies connectedness and interdependence, where no one is excluded from participating on equal terms.

The promise of participatory works to create a however lasting sense of togetherness has not diminished despite the worldwide pandemic and the anxiety that comes from being together, in however controlled environments. This led us to reflect on how this could be an opportunity to push the notions of performance and participation beyond the confines of physical presence, by working across the mediums of performance, video and sound. Faced with the issue of the performance’s form at the age of the ubiquitous digital distribution of presences, how could we still challenge the conditions of passive spectatorship and avoid presenting a video for home consumption that would read as documentation of a reality that happened elsewhere and at another time?

During the first lockdown, Stergides started to be more attentive to the sounds of nature, which, because of the sudden quietness of the city, started to enter her home. Every morning, the sounds of the dawn chorus would meet the rising sun and enter her bedroom through the window, illuminating the reproductions of well known paintings on the wall facing her bed. The light and the chorus of birds mating charted the passage from night to day, from being asleep to waking up: that time of vulnerability, when the body is trying to make sense of the environment that it finds itself thrown into. A recited stream of consciousness leads to the unlocking of memories and word play, with pek pek, following processes for becoming within pools of post human intimacies. A feeling of immersion-as-immobility, enhanced by the sudden mandatory restriction of movement and physical contact, made the travelling wavelengths of the sonic all the more important to Stergides’ experiments with notions of liquid subjectivity and ‘sound’ memory.

These restrictions led to an as if sudden realisation, that if you remove physical contact from a kiss you are still left with the memory of a sound, of wetness washing over the temporal textures of now-time, and the affect of a longing for caring. The work developed with distance in situ and with the eyes closed. This led her to take on the attributes of a sound machine, recording by ear and finding strategies of reproducing the sounds of birds that reminded her so much of the canned sounds of kisses we grow up with in popular culture. Stergides short circuited the effort of reconciling the impossibility of being listened to while we listen, in a set of instructions that can make a sonic apparatus out of anyone. In the process, we are encouraged to play with the unexpected malleability of the voice and attempt a search for new frequencies, where we seek to care for the orphan otherness of possible futures.

Για πρόσβαση στην περφόρμανς, παρακαλούμε όπως μας στείλετε την ταχυδρομική σας διεύθυνση (αν μένετε στη Κύπρο) η εκφράστε το ενδιαφέρον σας (αν μένετε στο εξωτερικό) στο info@thkioppalies.org μέχρι 17 Ιανουαρίου 2021. Θα σας αποσταλεί σχετικός κωδικός, ενδεικτικές οδηγίες για τις καταλληλότερες συνθήκες συμμετοχής και εξάσκησης των οδηγιών, και ένα δώρο από την καλλιτέχνη. Στόχος μας είναι και η παρουσίαση της και σε συνθήκες άλλες από αυτές του να είμαστε μαζί αλλά χωριστά.

Η καλλιτεχνική πρακτική της Κοραλίας Στεργίδη επικεντρώνεται στη δημιουργία εμπειριών που μας ωθούν να επαναπροσδιορίσουμε τις εκφάνσεις οικειότητας μεταξύ των ανθρώπων και άλλων οντοτήτων, εισάγοντας εναλλακτικές οικονομίες φροντίδας εντός των οικοσυστημάτων που μοιραζόμαστε. Προσωπικές αφηγήσεις και ευρηματικές οδηγίες κατευθύνουν το κοινό σε επιτελεστικές δράσεις, δημιουργώντας κλιμακούμενες σωματοποιημένες εντάσεις. Το Formworks επενδύει στη δημιουργία περιβαλλόντων που προάγουν τη συνεργασία και συμμετοχικότητα, αμφισβητώντας τις καθιερωμένες συνθήκες παραγωγής και θέασης της τέχνης. Έτσι ξεκίνησε μια συζήτηση για το πώς μπορούμε να σχεδιάσουμε ένα περιβάλλον που να ευνοεί και να ενισχύει την αλληλοσύνδεση και την αλληλεπίδραση, όπου δεν εξαιρείται κανένας από τη συμμετοχή με ίσους όρους.

Η δυναμική των συμμετοχικών έργων τέχνης να δημιουργήσουν μια παρατεταμένη αίσθηση συνύπαρξης δεν έχει μειωθεί παρά την παγκόσμια πανδημία και την ανησυχία που δημιουργείται όταν είμαστε μαζί, ακόμα και σε ελεγχόμενα περιβάλλοντα. Η διαπίστωση αυτή μας οδήγησε στο να επιχειρήσουμε να σπρώξουμε την ιδέα της περφόμανς και της συμμετοχικότητας πέρα από την προϋπόθεση της φυσικής παρουσίας. Ξεκινώντας από το θέμα της φόρμας στην περφόρμανς στην εποχή της ψηφιακής διανομής και κατανάλωσης παρουσιών, ήρθαμε αντιμέτωποι με διάφορα ερωτήματα. Μας απασχόλησε κυρίως το πώς μπορούμε να δουλέψουμε με τα μέσα της περφόρμανς, του βίντεο και του ήχου, αποφεύγοντας ωστόσο τη παρουσίαση κάποιου βίντεο για οικιακή κατανάλωση, που θα το αντιλαμβάνεται ο θεατής σαν καταγραφή μιας πραγματικότητας που συνέβει αλλού και σε άλλο χρόνο;

Κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown, η Στεργίδη άρχισε να προσέχει περισσότερο τους ήχους της φύσης, που μπορούσε να ακούσει μέσα από το σπίτι της λόγω της ησυχίας που επικρατούσε στην πόλη. Κάθε πρωί, το κελάηδημα των πουλιών συναντούσε τον ανατέλλοντα ήλιο και έμπαιναν μαζί στο δωμάτιο από το παράθυρο, αλληλεπιδρώντας με τις αναπαραγωγές γνωστών πινάκων που βρίσκονται απέναντι από το κρεβάτι της. Το φως και η χορωδία των πουλιών σηματοδοτούσαν το πέρασμα από τη νύχτα στο πρωί, από τον ύπνο στο ξύπνημα: τη στιγμή δηλαδή που είμαστε πιο ευάλωτοι, όταν το σώμα προσπαθεί να κατανοήσει το περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκεται. Μία απαγγελλόμενη συνειδησιακή ροή την οδήγησε στο ξεκλείδωμα αναμνήσεων και σε ένα παιχνίδι λέξεων, with pek pek, ακολουθώντας διαδικασίες του γίγνεσθαι μέσα σε δεξαμενές μετά-ανθρώπινων οικειοτήτων. Το αίσθημα εμβύθισης-ως-ακινησίας, που ενισχύθηκε από τον ξαφνικό, υποχρεωτικό περιορισμό της (δια)κίνησης και της φυσικής επαφής, έκανε τα μήκη των ηχητικών κυμάτων που έφταναν σ’ αυτήν όλο και πιο σημαντικά για τους πειραματισμούς της με τις έννοιες της ρευστής υποκειμενικότητας και μνήμης.

Οι ήχοι και οι περιορισμοί την οδήγησαν σε μια μάλλον αιφνίδια συνειδητοποίηση, ότι αν αφαιρέσεις τη φυσική επαφή από ένα φιλί, αυτό που μένει είναι η μνήμη ενός ήχου, μιας υγρότητας που διαπερνά όλες τις χρονικές υφές του τώρα, και το αίσθημα της επιθυμίας για φροντίδα. Το έργο αναπτύχθηκε με την απόσταση in situ και με τα μάτια κλειστά. Αυτό την οδήγησε στο να ενεργήσει ως ηχητικός μηχανισμός, ηχογραφώντας με το αυτί και εφευρίσκοντας μεθόδους αναπαραγωγής των ήχων των πουλιών που τόσο πολύ της θύμιζαν τους κονσερβοποιημένους ήχους των φιλιών με τους οποίους μεγαλώνουμε στη μαζική κουλτούρα. Η διαδικασία μας ενθαρρύνει να παίξουμε με την απροσδόκητη προσαρμοστικότητα της φωνής και να ψάξουμε για νέες συχνότητες συμβίωσης, όπου βρίσκουμε τρόπους επανέκφρασης της μνήμης και πρακτικές φροντίδας για την ορφανή ετερότητα πιθανών μελλόντων.