Marina Kassianidou has been working on the series of works Dotted Lines since 2010 when she was in residency at the Ragdale Foundation in Illinois. It has since flourished into hundreds of collages around this idea of dots and lines that she has with such fastidiousness immersed herself in, reaching another level of concentration and consciousness, performing contractions of the self, and conceptualising surface and space in their co-making.

These collages are exactly collages by means of the artist’s mode of treatment and involvement with lined writing paper. The lines themselves on the white paper make for a first choice, possibly, since they are, de facto, an “addition” to a surface, or a marked space. They come with a type of inclusion you might not pay attention to, and Marina Kassianidou, honouring this presence further, uses a hole puncher and glue to make out of the same type of white paper these faint, nuanced variations in marks, traces, deeper inclusions, features, which call for a special attentiveness to be discerned. The adoption of a run-of-the-mill type of mass-produced pad is a gesture itself, an invitation to pay attention to surface and its layers, to the multifarious allusions of lines, spatial divides, internal borders, social binaries, but also zones of horizontal coexistence. White on white: an alienating encounter, an exercise in being with space, a confrontation with (self)reflection?

Site-responsive, the two-dimensional collages embody the encompassing three-dimensional space, its marks, its margins, its influence, in ways which consider its agency, allowing it to open up, like pages unfolding, while the collages’ layers attract us into a conceptual space in which to approach the overall work. Meanwhile, between the two spaces, a levelling out of their relationship occurs.

Marina Kassianidou, with astute delicateness and dedication, works with material that surrounds her settings and that can be accessed. From furnishing fabrics to vinyl flooring, from walls and floors to lined writing paper, a “staple in my backpack since school days”, an addendum to her body, if you will, these are essential aspects of her artwork, manners in which to be with them, as the marking process lends a continuation of that space into another, a network of surfaces crossing into belts of co-making.

Marking, for Marina Kassianidou, is not an action/intervention that happens on the wall, floor(ing), fabric, as if the mark and surface were distinguishable. The artist crawls into her surrounding surface, entering an “exercise in exhaustion”, as she calls it, of undoing and doing, redoing and undoing, once again, trying to find all possible ways of “recreating and disrupting the printed lines”, in the process rendering new lines until exhausting the surface and herself. This con-fusion between the issue of surface and mark raises existing questions to do with artistic authorship and hierarchies of agency, addressed here in page intentionally left blank.

Text by Maria Petrides

Η Μαρίνα Κασσιανίδου από το 2010, όταν συμμετείχε στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών στο Ragdale Foundation στο Ιλινόις, δουλεύει στη σειρά έργων Dotted Lines. Η σειρά έχει εξελιχθεί σε εκατοντάδες κολάζ που διερευνούν αυτή την ιδέα τελειών και γραμμών, στην οποία η καλλιτέχνις βυθίζεται, φτάνοντας σε ένα άλλο επίπεδο συγκέντρωσης και συνειδητοποίησης, συσπώντας τον εαυτό, πραγματευόμενη τις έννοιες της επιφάνειας και του χώρου, καθώς αυτές δημιουργούνται μαζί.

Τα κολάζ αυτά είναι, ακριβώς, κολάζ λόγω του τρόπου επεξεργασίας της καλλιτέχνιδoς και της εμπλοκής της με το χαρτί αλληλογραφίας που φέρει γραμμές. Οι ίδιες οι γραμμές στο λευκό χαρτί συνιστούν μια πρώτη επιλογή, πιθανώς, αφού είναι μια de facto "προσθήκη" σε μια επιφάνεια ή ένα σημαδεμένο χώρο. Προτάσσουν ένα είδος συμπερίληψης, στο οποίο δεν δίνουμε, ίσως, άμεσα προσοχή. Η Μαρίνα Κασσιανίδου, τιμώντας την παρουσία αυτή, χρησιμοποιεί ένα διατρητικό μηχάνημα και μια κόλλα για να φτιάξει, από τον ίδιο τύπο λευκού χαρτιού, αυτές τις αμυδρές, λεπτά διαφοροποιημένες παραλλαγές από σημάδια, ίχνη, στοιχεία τα οποία απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή για να μπορέσουμε να τα διακρίνουμε. Η ίδια η υιοθέτηση ενός συνηθισμένου σημειωματάριου μαζικής παραγωγής είναι μια χειρονομία, μια πρόσκληση να δοθεί προσοχή στην επιφάνεια και τα στρώματά της, στις πολυδιάστατες παραλλαγές και αναφορές από γραμμές, χωρικές διαιρέσεις, εσωτερικά σύνορα, κοινωνικά δίπολα, αλλά και ζώνες οριζόντιας συνύπαρξης. Λευκό σε λευκό: μια αλλοτριωτική συνάντηση, μια άσκηση για να είσαι με τον χώρο, μια κατά μέτωπο πράξη αναστοχασμού;

Τα δισδιάστατα κολάζ ανταποκρίνονται στον χώρο που τα περιβάλλει ενσωματώνοντας τα σημάδια του, τα περιθώριά του, την επιρροή του, με τρόπους που υποδέχονται την εμπροθετικότητά του, επιτρέποντάς του να ανοίξει, σαν σελίδες που ξεδιπλώνονται, ενώ οι επάλληλες στρώσεις στα κολάζ μάς προσελκύουν προς ένα χώρο εννοιολογικό όπου μπορούμε να προσεγγίσουμε το συνολικό έργο. Στο μεταξύ, ανάμεσα στους δύο αυτούς χώρους, μοιάζει να συμβαίνει μια εξισορρόπηση της σχέσης τους.

Η Μαρίνα Κασσιανίδου, με ευφυή λεπτότητα και αφοσίωση, δουλεύει με υλικά που υπάρχουν στο περιβάλλον της και που είναι προσβάσιμα. Από υλικά/υφάσματα επίπλωσης στα δάπεδα από βινύλιο, από τοίχους και πατώματα στο χαρτί με τις γραμμές, το «βασικό στοιχείο στο σακίδιο μου από τις μέρες που πήγαινα σχολείο,» ένα προσάρτημα στο σώμα της, αν θέλετε. Αυτές είναι βασικές πτυχές του έργου της, τρόποι για να είναι με όλα αυτά καθώς η διαδικασία του σημαδέματος επιτελείται ως η συνέχεια ενός χώρου σε έναν άλλο, ένα δίκτυο επιφανειών που διασταυρώνονται μέσα σε λωρίδες συν-κατασκευής.

Το σημάδεμα, για τη Μαρίνα Κασσιανίδου, δεν είναι μια δράση/παρέμβαση που συμβαίνει στον τοίχο, στο δάπεδο, στο υλικό σαν να ήταν διακριτά το σημάδι και η επιφάνεια. Η καλλιτέχνις τρυπώνει στην επιφάνεια που την περιβάλλει, μπαίνοντας σε μια «άσκηση εξάντλησης», όπως την αποκαλεί, για να ξεκάνει και να κάνει, να ξανακάνει και να ξεκάνει ξανά και ξανά, προσπαθώντας να βρει όλους τους πιθανούς τρόπους «αναδημιουργίας και διατάραξης των τυπωμένων γραμμών,» αποδίδοντας νέες γραμμές κατά τη διαδικασία, μέχρι να εξαντλήσει την επιφάνεια και τον εαυτό της. Η συν(δια)χυση αυτή ανάμεσα σε επιφάνειες και σημάδια επαναφέρει ήδη υπάρχοντα ερωτήματα σε σχέση με την «πατρότητα» του έργου και τις ιεραρχίες εμπροθετικότητας, ζητήματα στα οποία η καλλιτέχνις απευθύνεται εδώ, στη σελίδα που σκόπιμα αφέθηκε κενή.

Κείμενο της Μαρίας Πετρίδη
Μετάφραση από Αγγλικά του Άλκη Χατζηανδρέου