Once our own names as brands in the local importing history on the island are no longer supported by the maturing prevailing system, and the commodity at hand alters, what remains is the celebration of marketing as play.

VPA opened in the '80s and was one of the first furniture import companies in Cyprus. It was known for its creative and personalised marketing strategies. Its popular parties, theatrical performances and sales events left a legacy that coincided with the economic boom of the era.

During this period Cyprus had transitioned from an agrarian society, mostly dependent on the export of mineral and agricultural products and some manufactured goods, to an international tourist, business and services centre. An affluent middle-class was established embracing luxury design and high fashion. A celebratory playground of aesthetics, without limits or homogenized standards of taste, prevailed as businesses across the island thrived importing and selling goods from far and near.

Orestis Lazouras’ inherited unwritten stories from this era that, like the works in the show, straddle between celebration and melancholy. Perhaps in order to confront a fall from grace or perhaps to consider whether fragments from this fall are worth holding on to for a new grace to emerge.

As Jan Verwoert - contemporary art and cultural theory writer and critic - once coined a fictional quote by Lazouras, “Sell me the ugliest thing in your shop, I want it!”, the display of perverse urgency within his sculptural language is seen through his insistent repetition of multiples within the show. Sample fabrics are neither thrown away, nor turned into an exclusive fashion line, but rather are displayed consciously within the realm of sculpture, to be read with given distance, as assemblages of lifeless (for a moment) parts in science fiction warning tales, “Life, although it may only be an accumulation of anguish, is dear to me, and I will defend it.”

Deadstock never dies when it is handled with joy, and Joy as a political stance is triumphant here. When the sociopolitical climate of depression “even though it may be experienced at the individual level, has deep roots in social context and structures”, then creativity is indeed the most celebratory combat.

Text by Maria Toumazou & Peter Eramian

Η VPA ιδρύθηκε τη δεκαετία του ‘80 και υπήρξε μια από τις πρώτες εταιρείες εισαγωγής επίπλων στη Κύπρο. Ιδιαιτέρως γνωστή για τις δημιουργικές και καινοτόμες στρατηγικές μάρκετινγκ που εφάρμοζε, όπως τα δημοφιλή πάρτι, οι θεατρικές παραστάσεις και οι προσφορές που αντιμετωπίζονταν ως κοινωνικά γεγονότα, έχουν αφήσει μια παρακαταθήκη που συμπίπτει με την οικονομική άνθηση της εποχής.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Κύπρος μεταλλάχθηκε από μια αγροτική κοινωνία, στηριζόμενη κυρίως στις εξαγωγές ορυκτών, αγροτικών και ορισμένων βιομηχανικών προϊόντων, σε ένα διεθνές τουριστικό, επιχειρηματικό και υπηρεσιακό κέντρο. Δημιουργήθηκε μια εύπορη μεσαία τάξη η οποία αγκάλιασε τα προϊόντα πολυτελείας και τις τάσεις της μόδας.

Οι αφηγήσεις που κληρονόμησε ο Ορέστης Λαζούρας από εκείνη την εποχή, όπως και τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση, αμφιταλαντεύονται μεταξύ εορτασμού και μελαγχολίας. Ίσως για να αντιμετωπιστεί η πτώση ή ίσως για να εξεταστεί το κατά πόσο αξίζει να κρατήσουμε τα θραύσματα της πτώσης αυτής για να αναδειχθεί από μέσα τους μια νέα περίοδος χάριτος.

Όπως ο Jan Verwoert - κριτικός και συγγραφέας στον τομέα της σύγχρονης τέχνης και της πολιτισμικής θεωρίας - απέδωσε στον Λαζούρα το μυθικό απόφθεγμα, «Πούλα μου το πιο άσχημο πράγμα στο μαγαζί, το θέλω!», ο καλλιτέχνης τώρα αποδίδει με μια ανορθόδοξη επείγουσα αντίφαση μέσω της γλυπτικής του γλώσσας και την επίμονη τάση του για επανειλημμένη παραγωγή multiples στον εκθεσιακό χώρο. Δείγματα υφασμάτων δεν πετάγονται αλλά ούτε και αναβιβάζονται σε κάποιο αποκλειστικό collection μόδας. Παρουσιάζονται ενσυνείδητα ως γλυπτικά έργα, για να ‘διαβάζονται’ από μια απόσταση, ως άψυχα πια assemblages, σαν αποσπάσματα από παραβολικές ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που προειδοποιούν ότι «Η ζωή, παρόλο που μπορεί να είναι μόνο μια συσσώρευση οδύνης, είναι ακριβή για μένα και θα την υπερασπίσω».

Το Dead stock παραμένει ζωντανό όταν το χειρίζεσαι με χαρά, και εδώ θριαμβεύει η Χαρά ως πολιτική στάση. Όταν το κοινωνικοπολιτικό κλίμα είναι καταθλιπτικό, «ακόμη και αν το βιώνουμε σε ατομικό επίπεδο, έχει βαθιές ρίζες στο κοινωνικό πλαίσιο και δομές», τότε η δημιουργικότητα είναι πράγματι η πιο χαρμόσυνη δράση.

Κείμενο: Μαρία Τουμάζου & Πήτερ Εραμιάν