In this case [this particular situation; this occurrence; this container; this space] you shall encounter a group of entities whose life journey begins in early 2012. Not being constrained by timeframes, deadlines or any form of anxiety, they were somewhat finished by 2015, un-clingfilmed and dusted in 2016, polished, arranged and rearranged in 2017.

They are the outcome of a growing interest in the different methods of restoration and display-mechanisms encountered in museums. These practices become visible to the museum visitor only when the natural rhythm of the museum cabinet is interrupted. This is when the card reading THIS CASE IS IN PROCESS OF ARRANGEMENT appears, or when we get to observe the unique, tailor-made structure designed to carry the precious artefacts. The interest in these practices and ‘supporting acts’ strays away from the realms of ‘Archaeology’ and engages through and through with the potentiality of these ‘invisible’ structures for sculpture.

This interest resonates with something else so different, yet so similar, Kyriacou has been documenting for years, since these professional ways of mending echo the less methodical tactics of ‘street-smart mending’. This could perhaps be a name for universal DIY restoration methods, abundant in the urban and rural landscape, a name tag for the diverse language of practical, visible gestures whose sole aim is to resurrect a thing’s or a situation’s functionality quickly and efficiently.

The distillation of these observations takes the form of a ‘rupture-sculpture’.

Rupture here implies a disturbance in the ‘how-things-are-usually-done’ flow, for these sculptures cannot be separated from their display bodies; the display mechanism itself is sculpture; the guest is an extension of the host and vice-versa. There’s also another rupture in play, one that turns the idea of restoration on its head: there is a general understanding that to restore is to begin from a whole missing a part.

Here, what has been fabricated both literally and metaphorically, through a series of unimaginable extensions, expansions and protrusions, always had as its starting point a single fragment. These terracotta fragments/initiators are mostly accidental findings collected through the years, from various pottery workshops and random places. They have been placed and arranged on bodies made out of construction plaster in synergy with polyester resin and polyurethane foam. Parts were also engineered in teflon, wood, steel, bronze, aluminium and zamak.

“I think of them as a mothership and so should you too.”

During these years of patience, silence and growth, these sculptures have also given birth to a number of ideas, sounds, objects, words, structures, frustrations, walks, dust, emotions, friendships, injuries, tools and travels.

Phanos Kyriacou & Natalie Yiaxi

Σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση, δοχείο, χώρο, θα βρείτε μία ομάδα οντοτήτων, των οποίων η ζωή ξεκινά στις αρχές του 2012. Χωρίς να τα περιορίζουν χρονικά πλαίσια, προθεσμίες ή οποιαδήποτε μορφής ανησυχία, φτάνουν σε μία σχετική ολοκλήρωση το 2015, βγαίνουν από τις πλαστικές τους μεμβράνες και ξεσκονίζονται το 2016, τελειοποιούνται, το 2017. Μέσα σε αυτά χρόνια υπομονής, ησυχίας και ανάπτυξης, τα γλυπτά αυτά έχουν γίνει αφορμή για τη δημιουργία επιμέρους ιδεών, ήχων, αντικειμένων, λέξεων, δομών, απογοητεύσεων, περιπάτων, σκόνης, συναισθημάτων, φιλιών, τραυματισμών, εργαλείων και ταξιδιών.

Σημείο αναφοράς τους, οι διαφορετικές μέθοδοι συντήρησης και οι κατασκευές παρουσίασης που συναντά κανείς στα μουσεία. Αυτές οι πρακτικές αποκαλύπτονται στον επισκέπτη μόνο όταν ο φυσικός ρυθμός του μουσείου διακόπτεται: τότε εμφανίζεται η σημείωση που ανακοινώνει ότι ‘Αυτή η βιτρίνα είναι σε διαδικασία ταξινόμησης’ και τότε μπορούμε να παρατηρήσουμε την ειδική κατασκευή που φτιάχτηκε για να εκθέτει το πολύτιμο αντικείμενο. Το ενδιαφέρον για αυτές τις πρακτικές και τις παρασκηνιακές δομές τους στην προκειμένη περίπτωση, δεν καταπιάνεται με την Αρχαιολογία αλλά εστιάζει, στη δυνητική γλυπτική που προτείνουν.

Αυτές οι παρατηρήσεις παράλληλα αντηχούν και κάτι άλλο, το οποίο είναι ταυτόχρονα τόσο διαφορετικό μα τόσο όμοιο, με την παραπάνω συνθήκη και το οποίο, ο Κυριακού καταγράφει για χρόνια τώρα, καθώς αυτές οι επαγγελματικές τεχνοτροπίες συντήρησης προσομοιάζουν τις λιγότερο μεθοδολογικές τακτικές της καθημερινής, ‘αργκό επιδιόρθωσης’. Αυτή η ονομασία, θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει όλη την ποικιλομορφία των DIY μεθόδων που αφθονούν στο αστικό και αγροτικό τοπίο, και να συμπεριλαμβάνει την πληθώρα πρακτικών και ορατών χειρονομιών, των οποίων σκοπός είναι η γρήγορη κι αποτελεσματική επαναφορά της λειτουργικότητας ενός αντικειμένου ή μιας συνθήκης.

Η αποκρυστάλλωση αυτών των παρατηρήσεων παίρνει την μορφή μιας γλυπτικής ρήξης / Rupture-Sculpture.

Η ρήξη στην προκειμένη περίπτωση, πηγάζει από μια αναταραχή στην κανονιστική ροή των πραγμάτων, καθώς αυτά τα γλυπτά είναι αδύνατο να διαχωριστούν από τις κατασκευές που τα προβάλουν. Οι κατασκευές που τα φιλοξενούν είναι και αυτές μια γλυπτική συνθήκη, όπου ο φιλοξενούμενος είναι μια επέκταση του οικοδεσπότη και αντιστρόφως. Υπάρχει ακόμα μία συνθήκη ρήξης, η οποία ανατρέπει την έννοια της συντήρησης, καθώς επικρατεί μία γενική κατανόηση ότι η συντήρηση αναπληρώνει ένα κομμάτι/κομμάτια που λείπουν από το σύνολο. Αντιθέτως, αυτό που κατασκευάζεται εδώ, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά, διαμέσου μίας σειράς απρόβλεπτων επεκτάσεων, έχει πάντα ως σημείο εκκίνησης ένα απομονωμένο θραύσμα. Αυτά τα θραύσματα/εναύσματα συνθηκών από τερακότα είναι κυρίως τυχαία ευρήματα που συλλέχθηκαν με την πάροδο του χρόνου από διάφορα εργαστήρια κεραμικής και άλλα τυχαία μέρη. Έχουν τοποθετηθεί και διαταχθεί σε σώματα που φτιάχτηκαν από οικοδομικό γύψο σε συνέργεια με πολυεστερική Ρητίνη και αφρό πολυουρεθάνης, ενώ ορισμένα κομμάτια κατασκευάστηκαν από τεφλόν, ξύλο, σίδερο, μπρούντζο, αλουμίνιο και ζάμακ.

Φάνος Κυριάκου & Ναταλί Γιαξή