In her art practice, Marina Xenofontos raises questions about the relation of the contemporary human with issues of memory and ideology, using the moving image and documentary style to record situations and spaces of everydayness, exploring proximity and distance. In Topos or Closer to deja vu than nostalgia (Cyprus, the Island of Love) (2012) the feeling of an imminent change leads to an observation of the refraction of light. Sunlight Vandalism (2020) can be described as a portrait of Ayşe, which focuses on the grammar of the spaces and bodies, whilst We were supposed to have fun, which first took form in 2011 but is in a constant state of ‘reconstruction’, various moments from Xenofontos life are montaged to create a poetics of coincidences.

Co-organised by the Cultural Services of the Ministry of Education, Culture, Sport & Youth and the non-profit organisation Brave New Culture.

Στην καλλιτεχνική της πρακτική η Μαρίνα Ξενοφώντος εγείρει ερωτήματα για τη σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με ζητήματα της μνήμης και της ιδεολογίας, χρησιμοποιώντας την κινούμενη εικόνα και το ντοκουμενταρίστικο στυλ για να καταγράφει καταστάσεις και χώρους της καθημερινότητας, εξερευνώντας την εγγύτητα και την απόσταση. Στο Topos or Closer to deja vu than nostalgia (Cyprus, the Island of Love) (2012), η αίσθηση μιας επικείμενης αλλαγής οδηγεί σε μια παρακολούθηση της διάχυσης του φωτός. Στο Sunlight Vandalism (2020) παρουσιάζεται ένα πορτραίτο της Ayşe, στο οποίο κύριο λόγο αρθρώνουν οι γραμματικές των χώρων και του σώματος, ενώ στο We were supposed to have fun, που πήρε μια πρώτη μορφή το 2011 αλλά βρίσκεται συνέχεια σε ‘ανακατασκευή’, στιγμές από τη ζωή της Ξενοφώντος μοντάρονται για να συνθέσουν μια ποιητική συμπτώσεων.

Συνδιοργάνωση των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας σε συνεργασία με τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Brave New Culture.