In 1977 the British punk rock band the Sex Pistols released their controversial song "God Save the Queen" which included the lyric: "there is no future in England's dreaming". The song became an emblematic attack on the monarchy and the treatment of working-class people in the UK. Investing in a dream means trading the present. The success of an ideology or faith relies on this credit system. Culture is a dreamscape of promises. The phrase "no future" went on to become representative of the punk movement.

Punk politics insists on a DIY ethic as necessary for non-conformity. The less we witness and understand how things work the more susceptible we become to exploitation. Computer-mediated communication technologies require users to invest in digital identities and trade physical presence. Perception-credit, or the extent we are willing to forgo understanding what we are perceiving, has become a currency in the mise-en-scène economy of daily life. As a result, our perception of time/actions and space/objects is constantly warping between dimensions.

Peter Eramian

Το 1977 το Βρετανικό πανκ-ροκ συγκρότημα Sex Pistols κυκλοφόρησε το αμφιλεγόμενο τραγούδι “God Save the Queen” το οποίο περιείχε τον στίχο: “there is no future in England’s dreaming” [δεν υπάρχει μέλλον στα όνειρα της Αγγλίας]. Το τραγούδι έγινε μια εμβληματική επίθεση, τόσο στη μοναρχία όσο και στη διαχείριση της εργασιακής τάξης στη Βρετανία. Το να επενδύεις σε ένα όνειρο σημαίνει να εμπορεύεσαι το παρόν. Η επιτυχία της όποιας ιδεολογίας ή πίστης βασίζεται σε αυτό το πιστωτικό σύστημα. Η κουλτούρα είναι ένα ‘ονειροτοπίο’ υποσχέσεων. Η φράση “no future” [κανένα μέλλον] έγινε στη συνέχεια αντιπροσωπευτική του κινήματος της πανκ.

Οι πολιτικές της πανκ εμμένουν σε ένα DIY ήθος ως βάση της αντι-συμβατικότητας. Όσο πιο λίγο κατανοούμε το πως δουλεύουν τα πράγματα, τόσο περισσότερο δεκτικοί γινόμαστε στην εκμετάλλευση. Η επικοινωνία με τη βοήθεια της προηγμένης τεχνολογίας απαιτεί από τους χρήστες της να επενδύσουν σε ψηφιακές ταυτότητες, αφήνοντας έτσι πίσω τη φυσική, σωματική τους παρουσία. Η πίστωση έναντι της αντίληψης [perception-credit] περιλαμβάνει τον βαθμό στον οποίο είμαστε πρόθυμοι να αφήσουμε πίσω την κατανόηση αυτού που αντιλαμβανόμαστε και έχει γίνει νόμισμα στην σκηνογραφημένη οικονομία της καθημερινής ζωής. Ως αποτέλεσμα, η αντίληψη του χρόνου/πράξης και του χώρου/αντικειμένου τυλίγεται μεταξύ διαφορετικών διαστάσεων.

Πήτερ Εραμιάν