This creative and interactive workshop, led by Evagoria Dapola, begins with an open discussion about several photographic visual languages, reflecting on ‘the gaze’ and ‘gesture’ through a photographic context, as ways of organization and not of representation. Introducing the science of semiotics with a brief mention of semantics and visual politics, the workshop looks at the development of the semiotic language of selfies.

Looking at Phanos Kyriacou’s photographic works, we make reflections, discussing whether they are selfies or not, and whether they follow visual codes or languages. We argue within a broader context of his work ‘hands holding things’, considering ‘the body’ and we discuss the semiotics and semantics that unravel.

Such a workshop is primarily an exercise of collective thinking and of vivid reflection on a specific visual language and photographic mechanisms. Each workshop participant is provided with some selected reading and is invited to activate their knowledge and professional expertise in a structured way. Everyone experiences the three positions that constitute the function of such a workshop; the positions of feedback-giver, of feedback-receiver and of moderator. In the course of the workshop we first examine the method’s conceptual and philosophical apparatus.

The next step is to practice the method’s formats in the course of a feedback session, each one being dedicated to an individual (or collaborative) artistic practice through the use of selfies. It’s for a small group of participants and unfolds as a kind of personal quest for an action, gesture or ongoing practice - your ’THING’ - which could combine the following: a way to respond to something in the world which you feel needs addressing; a way to respond to something in yourself which you feel needs addressing; something which you can carry out without expense or complication: it’s only yourself in the way. The concept of ‘thingness’ is leading the workshop: the structure is automated and the notion of ‘the self’ is being questioned.

Creative rationale:

“‘Selfieness is a form of provocation bringing social life into focus through an expanding aesthetics or self-representation remade through technologies of rapid circulation" J.Weaver Shipley wrote about selfies. Smartphone technologies and social-media have undeniably transformed the perception, content and interaction of human relationships. In an ever-expanding networked era, this accelerated growth and widespread use of social-media has made sharing parts of our daily lives on the web the new norm and Online disclosure became has been ingrained in daily life and the constant adaption of technology and photography equipped our means of display of our self-image.

"In belonging we actualize ourselves by possessing what we want to possess us, and find fellow feeling from being around others who own the same properties. And by properties, I mean not only tangible things, [...] but more importantly, immaterial things that give meaning to an inner life, like ideas, or desires, or histories" Paul Chan noted about belongingness.

This unusual mixture of the distant gaze of the digital and technical apparatus which seems to feel instead of viewing and the humanization of personalized self-portrait, which originates from Renaissance’s self-fashioning, could be exceptionally characteristic of more complex ways to make time, to quantify the self and discipline the body. In visual culture, the selfie rapidly and effortlessly presents, without telling what we feel, where we are and what we do in ways that texting conversations fail to do so.

The selfie here is an auto-affectation mechanism. This unusual mixture of the distant gaze of the digital and technical apparatus which seems to feel instead of viewing and the humanization of personalized self-portrait, which originates from Renaissance’s self-fashioning, could be exceptionally characteristic of more complex ways to make time, to quantify the self and discipline the body.

As frequently happens with new trends, writers and art critics like Stephen Marche dismissed the idea of selfies being considered as a form of art. However, the democratic photographic art-form and the digital revolution of social-networks and selfies have created a new audience of performers. Selfies could be a form of art experimentation enjoyed and practiced by all as Lenin would have liked it or as Beuys envisioned it. Here, the non-traditional selfie is a different kind of art, it is not the artwork itself it is just the means of production. We ponder upon that. We consider the unfeeling mechanisms that are more than seeing, but are feeling. We look at the semiotics of seeing and consider autoaffectation as a continuation of theory of gaze. We look at the works as photographs that one can hear without making a sound, hinting notes of violence and hazards.”

Αυτό το δημιουργικό και αλληλεπιδραστικό εργαστήριο, με εμψυχώτρια την Ευαγόρια Δαπόλα, ξεκινάει με μια ανοιχτή συζήτηση σχετικά με διάφορες φωτογραφικές οπτικές γλώσσες, που αντανακλούν το «βλέμμα» και τη «χειρονομία» μέσα από ένα φωτογραφικό πλαίσιο, ως τρόπους οργάνωσης και όχι εκπροσώπησης. Παρουσιάζοντας την επιστήμη της σημειωτικής με μια σύντομη αναφορά της σημασιολογίας (semantics) και της οπτικής πολιτικής (visual politics), το εργαστήριο εξετάζει την εξέλιξη της σημειωτικής γλώσσας των selfies.

Μελετώντας τα φωτογραφικά έργα του Φάνου Κυριάκου, το εργαστήρι μας καλεί να προβληματιστούμε και να αναλογιστούμε, συζητώντας αν είναι selfies ή όχι και εάν ακολουθούν οπτικούς κώδικες ή γλώσσες. Υποστηρίζονται θέσεις μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο της δουλειάς του «τα χέρια που κρατούν τα πράγματα», εξετάζοντας «το σώμα» και συζητάμε τη σημειωτική και τη σημασιολογία που ξεδιπλώνεται.

Ένα τέτοιο εργαστήριο είναι κατά κύριο λόγο μια άσκηση συλλογικής σκέψης και έντονης αντανάκλασης συγκεκριμένων οπτικών γλωσσών και μηχανισμών φωτογραφίας. Σε κάθε συμμετέχοντα στο εργαστήριο παρέχεται κάποιο επιλεγμένο υλικό για διάβασμα και ανάγνωση και καλείται να ενεργοποιήσει τη γνώση και την επαγγελματική εμπειρογνωμοσύνη του με διαρθρωμένο τρόπο. Ο καθένας βιώνει τις τρεις θέσεις που αποτελούν τη λειτουργία ενός τέτοιου εργαστηρίου: την θέση του ανατροφοδότη, του feedback-receiver (δηλ. αυτού που δέχεται ανατροφοδότηση )και του moderator (μεσολαβητή). Κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου εξετάζουμε αρχικά την εννοιολογική και τη φιλοσοφική συσκευή της μεθόδου.

Το επόμενο βήμα είναι η πρακτική άσκηση των μορφών της μεθόδου κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης ανατροφοδότησης, κάθε μία από τις οποίες είναι αφιερωμένη σε μια ατομική (ή συνεργατική) καλλιτεχνική πρακτική μέσω της χρήσης των selfies. Είναι για μια μικρή ομάδα συμμετεχόντων και ξεδιπλώνεται ως ένα είδος προσωπικής αναζήτησης για μια ενέργεια, μια χειρονομία ή μια συνεχιζόμενη πρακτική - το 'ΘΕΜΑ/ ΠΡΑΓΜΑ' σας - που θα μπορούσε να συνδυάσει τα εξής: έναν τρόπο ανταπόκρισης σε κάτι στον κόσμο που αισθάνεστε ότι χρειάζεται να αντιμετωπίσετε, ένα τρόπο για να απαντήσετε σε κάτι στον εαυτό σας που πιστεύετε ότι πρέπει να αντιμετωπίσετε, κάτι που μπορείτε να εκτελέσετε χωρίς δαπάνη ή περιπλοκή: είναι μόνο εαυτό σας στο δρόμο για την επίτευξη του. Η έννοια της «πραγματότητας» οδηγεί το εργαστήριο: η δομή είναι αυτοματοποιημένη και αμφισβητείται η έννοια του «εαυτού».

Δημιουργικό σκεπτικό:

«Η Selfieness (η κατάσταση των selfies) είναι μια μορφή πρόκλησης που φέρνει την κοινωνική ζωή στο επίκεντρο μέσα από την επέκταση της αισθητικής ή της αυτοαναπαράστασης, μέσω των τεχνολογιών ταχείας κυκλοφορίας», o J.Weaver Shipley έγραψε για τις selfies. Οι τεχνολογίες smartphone και τα κοινωνικά μέσα έχουν αναμφισβήτητα μεταμορφώσει την αντίληψη, το περιεχόμενο και την αλληλεπίδραση των ανθρώπινων σχέσεων. Σε μια συνεχώς επεκτεινόμενη δικτυωμένη εποχή, αυτή η επιταχυνόμενη ανάπτυξη και η ευρεία χρήση των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης έχει κάνει την ανταλλαγή μερών της καθημερινής μας ζωής στον ιστό τον νέο κανόνα. Η αποκάλυψη σε απευθείας σύνδεση έχει ενσωματωθεί στην καθημερινή ζωή και η συνεχής προσαρμογή της τεχνολογίας και της φωτογραφίας που εξόπλισε όλα μας τα μέσα επηρεάζουν την απεικόνιση της αυτο-εικόνας μας.

«Για να ανήκουμε αναλαμβάνουμε τον εαυτό μας κάνοντας αυτό που θέλουμε να κατέχουμε και βρίσκουμε συναίσθημα συναδέλφικότητας από το να είμαστε γύρω από άλλους που έχουν τις ίδιες ιδιότητες. Και με τις ιδιότητες, εννοώ όχι μόνο απτά πράγματα, αλλά πιο σημαντικά, άυλα πράγματα που δίνουν νόημα σε μια εσωτερική ζωή, όπως ιδέες ή επιθυμίες ή ιστορίες» ο Paul Chan παρατήρησε για την ανιδιοτέλεια και την αίσθηση του ότι ανήκουμε.

Αυτό το ασυνήθιστο μείγμα του μακρινού βλέμματος της ψηφιακής και τεχνικής συσκευής που φαίνεται να αισθάνεται αντί να προβάλλει μόνο και του εξανθρωπισμού της εξατομικευμένης αυτοπροσωπογραφίας, που προέρχεται από την εποχή της Αναγέννησης, θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά χαρακτηριστικό των πιο πολύπλοκων τρόπων να δοθεί χρόνος, να ποσοτικοποιήσει τον εαυτό και να πειθαρχήσει το σώμα. Στην οπτική κουλτούρα, ο εαυτός παρουσιάζει γρήγορα και αβίαστα, χωρίς να λέει τι αισθανόμαστε, πού είμαστε και τι κάνουμε με τρόπους που οι συνομιλίες με γραπτά μηνύματα δεν το κάνουν.

Η selfie εδώ είναι ένας μηχανισμός αυτόματου επηρεασμού. Όπως συμβαίνει συχνά με τις νέες τάσεις, οι συγγραφείς και οι κριτικοί τέχνης όπως ο Stephen Marche απέρριψαν την ιδέα των selfies να θεωρούνται ως μορφή τέχνης. Ωστόσο, η δημοκρατική μορφή φωτογραφικής τέχνης και η ψηφιακή επανάσταση των κοινωνικών δικτύων και των selfies δημιούργησαν ένα νέο κοινό ερμηνευτών/ performers. Οι Selfies θα μπορούσαν να είναι μια μορφή πειραματισμού τέχνης που απολαμβάνεται και ασκείται από όλους, όπως ο Λένιν θα το ήθελε ή όπως το οραματίστηκε ο Beuys. Εδώ, η μη-παραδοσιακό selfie είναι ένα διαφορετικό είδος τέχνης, δεν είναι το ίδιο το έργο τέχνης είναι μόνο το μέσο παραγωγής. Συζητάμε για αυτό. Θεωρούμε ότι οι μηχανισμοί που δεν αισθάνονται είναι κάτι περισσότερο από εργαλεία για να βλέπουμε, αλλά να αισθανόμαστε. Εξετάζουμε τις σημειωτικές πρακτικές του να βλέπουμε και θεωρούμε την αυτοεπαφή ως συνέχεια της θεωρίας του βλέμματος/ ματιάς Εξετάζουμε τα έργα ως φωτογραφίες που μπορεί κανείς να ακούσει χωρίς να κάνει ήχο, υπονοώντας βίαιες ενέργειες και κινδύνους.