In Peter Eramian's previous projects (see: 'Little House Goes Boom', 'The Laughter' and his essay 'Wernher von Braun and the Paradigm of Noble Irony') irony comes in direct confrontation with the absurdity that permeates contemporary culture and our otherwise functioning societies. In 'Hopelessly devoted to you' Eramian pushes the limits of irony, in its most minimal sense, into a new critical realm. His gravitated bulges concretize irony itself.

For an ironist, the present fails to match the idea of what the present can be, and even though, and because, she cannot offer any solutions, she negates it from the outset. Negating the present opens up a space where everything is possible. Hence Kierkegaard’s affirmative definition of irony as "infinite absolute negativity": 'infinite' (since irony is not selectively constrained to individual things), 'absolute' (since that for which the present is negated is nowhere to be found yet) and 'negativity' (since irony only negates). Which is effectively how desire functions; desire points at what it lacks.

Eramian’s cement pieces invert irony’s referential character, this time pointing at nothing but itself: Irony = Irony. In doing so, the process behind these pieces appears to start and end at the same point, much like a circle. This is the functional uselessness, and hence infinite freedom, that irony can afford. Like orphan stalagmites or debris from land art and site-specific traditions, Eramian’s emerged effigies – excavated through a practice of perverse archaeology, as it were – defy their raison d’etre and place into the exhibition space the very lack of soil that formed them. These conceptual and formal inversions suggest that irony and the negation by which it operates can in fact be inverted; just like poured cement can be extracted back again from its hole, swapping forms with its negative image.

Emiddio Vasquez

Σε προηγούμενα έργα του Πήτερ Εραμιάν (βλ. «Little House Goes Boom», «The Laughter» και το δοκίμιό του «Wernher von Braun and the Paradigm of Noble Irony») η ειρωνεία έρχεται σε άμεση παράθεση με το παράλογο που διαποτίζει την σύγχρονη κουλτούρα και τις κατά τα άλλα λειτουργικές μας κοινωνίες. Mε το «Hopelessly devoted to you» ο Εραμιάν σπρώχνει τα όρια της ειρωνείας, στην ελαχιστοποιημένη της λογική, σαν μια νέα κριτική κατηγορία. Οι προεξοχές του τσιμεντώνουν την ίδια την ειρωνεία.

Για ένα είρων, το παρόν αποτυγχάνει να αποδώσει την ιδεατή του μορφή, και παρόλα αυτά, και επειδή, ο ίδιος δεν μπορεί να προσφέρει τις όποιες λύσεις, το αναιρεί προεξοφλητικά. Αυτή η αναίρεση του παρόντος ανοίγει ένα χώρο όπου τα πάντα είναι πιθανά. Όπως και με την θετική ερμηνεία της ειρωνείας του Σαίρεν Κίρκεγκωρ ως ‘άπειρη, απόλυτη άρνηση’: ‘άπειρη’ (αφού η ειρωνεία δεν προσδένει σε συγκεκριμένα πράγματα), ‘απόλυτη’ (αφού αυτό ως προς το οποίο επέρχεται η άρνηση του παρόντος δεν μπορεί να βρεθεί ακόμα) και ‘άρνηση’ (αφού η ειρωνεία μόνο αρνείται). Αναλόγως, έτσι λειτουργεί και η επιθυμία: η επιθυμία εκδηλώνει αυτό που της στερείται.

Τα έργα από μπετόν του Εραμιάν αντιστρέφουν τον αναφορικό χαρακτήρα της ειρωνείας, που τώρα κατευθύνει σε τίποτα άλλο παρά από την ίδια. Ειρωνεία = Ειρωνεία. Καθαυτό τον τρόπο η διαδικασία παραγωγής αυτών των έργων φαίνεται να ξεκινά και να τελειώνει στο ίδιο σημείο, όπως ένας κύκλος. Αυτή είναι και η λειτουργική ματαιότητα που δημιουργεί συνθήκες απόλυτης ελευθερίας, στις οποίες μόνο η ειρωνεία μπορεί να ανταπεξέλθει. Σαν ορφανοί σταλαγμίτες ή απορρίματα παραδόσεων του land art και site-specific δουλειών, τα αναδυόμενα ομοιώματα του Εραμιάν – ανασκαμμένα σαν από μια τεχνική ανορθόδοξης αρχαιολογίας - αρνούνται την υπαρξιακή τους υπόσταση και προτάσσουν στον εκθεσιακό χώρο την έλλειψη χώματος που τα δημιούργησε. Αυτές οι νοηματικές και φορμαλιστικές αντιστροφές εισηγούνται ότι η ειρωνεία και η άρνηση μέσω της οποίας λειτουργεί, μπορεί πρακτικά να αντιστραφεί ακριβώς όπως το χυμένο τσιμέντο μπορεί να εκσκαπτεί από την τρύπα του, ανταλλάσοντας μορφή με την αρνητική του εικόνα.

Εμίντιο Βάσκες