Thkio Ppalies artist-led space is thrilled to announce the upcoming artist talk by Haig Aivazian along with screenings of a selection of the artist’s recent films on Monday 3rd of October, at 19:30. Starting with the screening of Prometheus (2019) and All of Your Stars Are but Dust on My Shoes (2021), an artist talk will follow in conversation with Marina Christodoulidou. The event will be concluded with Aivazian’s latest animation-film THEY MAY OWN THE LANTERNS BUT WE HAVE THE LIGHT, EPISODE 1: HOME ALONE, produced by and presented at this year’s Berlin Biennale. Working across a range of media and modes of address, he delves into the ways in which power embeds, affects and moves people, objects, animals, landscape and architecture. Aivazian’s practice further explores apparatuses of control and sovereignty at work in sports, museums, the office and music.

The first film to be screened, All of Your Stars Are but Dust on My Shoes (2021), tracks the public administration of light and darkness as an essential policing tool. The video moves between cities like New York and Paris, with the artist’s native Beirut setting the central pulse. Creating an associative genealogy that moves from whale oil lamps and gas lanterns to LED bulbs and from blackouts to curfews, the video is comprised of found footage and material from the artist’s own phone. Layering, splicing, and confronting disparate kinds of sound and image, Aivazian generates a sensorial meditation on how the fundamentals of human vision—light hitting the retina—were mechanized into tools that capture our movements, be it in everyday life or on screen.

In the second video, Prometheus (2019), fire is the main trans-historical motor, as it observes two paradigm shifts in American hard and soft power: the United States’ assault on Iraq in 1990 and the gold-medal-winning “Dream Team” of the 1992 Olympics, populated by NBA superstars. In an agile flow of found footage, Aivazian streams and cuts between ancient fires, resource extraction, and technological warfare—following a fire only momentarily contained, only partially domesticated, but repeatedly mobilized, since its theft from the heights of Mount Olympus to its unleashing on the oil fields of Kuwait.

These two videos enhance Aivazian’s attraction towards found footage, allowing for stories to unfold through textures of sound, divergent image resolutions and orientations, and evolving forms of machinic visualizations. In these works, history is an omnipresent hum, conjuring and bumping up against degraded futures and persistent efforts of survival. Through his mode of editing and juxtaposing without assigning hierarchy to the different sources of imagery, the artist seeks to mobilize affect and analysis and channel them through everyday forms.

THEY MAY OWN THE LANTERNS BUT WE HAVE THE LIGHT, EPISODE 1: HOME ALONE portrays a dark night, illuminated only by stars, where a cartoon owl is perched on the branch of an old tree in a graveyard. Through a car driving during a blackout, the headlights animate the city, the shadows of its extinguished streetlights dancing on the facades of dilapidated buildings. The city is a processor, organizing the flow of all things living and dead. Pulsating light brings objects to life; everything is in motion. The architecture is smooth, liquid, smart. The city is also a grinding halt, screeching brakes, and burnt tires. It is smashed windows and broken teeth, lockups and lights out. The relationship between artificial light, motion capture, and crowd control is, like so much hard science, phantasmagoria amok. This is a film about the alchemy of light and the rhythms of things made to flow. Here, ghosts chase cops out of town, and labor and leisure shadow one another in elaborate labyrinthine infrastructures.

Haig Aivazian is an artist living in Beirut and is the Artistic Director of the Beirut Art Center.

Ο ανεξάρτητος καλλιτεχνικός χώρος Θκιο Ππαλιές με χαρά ανακοινώνει την επερχόμενη ομιλία του καλλιτέχνη Haig Aivazian, καθώς και προβολές επιλεγμένων ταινιών από το πρόσφατο έργο του ιδίου. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου στις 19:00 και θα ξεκινήσει με τις προβολές των ταινιών All of Your Stars Are but Dust on My Shoes (2021) και Prometheus (2019), ενώ θα ακολουθήσει η ομιλία του καλλιτέχνη σε συζήτηση με τη Μαρίνα Χριστοδουλίδου. Η εκδήλωση θα ολοκληρωθεί με την προβολή της πιο πρόσφατης ταινίας κινουμένων σχεδίων του Aivazian, THEY MAY OWN THE LANTERNS BUT WE HAVE THE LIGHT, EPISODE 1: HOME ALONE, η οποία αποτελεί παραγωγή της φετινής έκδοσης της Μπιενάλε του Βερολίνου όπου και πρωτοπαρουσιάστηκε. Χρησιμοποιώντας ένα ευρύ φάσμα μέσων και με πολλαπλές μεθόδους προσέγγισης, ο Aivazian καταπιάνεται με τους τρόπους που η εξουσία ενσωματώνει, επηρεάζει και μετακινεί ανθρώπους, αντικείμενα, ζώα, τοπία και την αρχιτεκτονική. Επιπλέον, η πρακτική του διερευνά περεταίρω τους ενεργούς μηχανισμούς ελέγχου και κυριαρχίας στον αθλητισμό, στα μουσεία, σε χώρους εργασίας και στη μουσική.

Η πρώτη ταινία που θα προβληθεί, All of Your Stars Are but Dust on My Shoes (2021), εντοπίζει τη δημόσια διαχείριση του φωτός και του σκοταδιού ως βασικό εργαλείο αστυνόμευσης. Το βίντεο κινείται μεταξύ πόλεων όπως η Νέα Υόρκη και το Παρίσι, ενώ η γενέτειρα του καλλιτέχνη, η Βηρυτός, δίνει τον κεντρικό παλμό. Δημιουργώντας μια συνειρμική γενεαλογία που κινείται από λάμπες φαλαινέλαιου και φανάρια αερίου μέχρι λαμπτήρες LED, και από συσκοτίσεις μέχρι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, το βίντεο αποτελείται από «αντικείμενα που βρέθηκαν» (found objects) και υλικό από το τηλέφωνο του καλλιτέχνη. Δημιουργώντας στρώματα, ενώνοντας και αντιπαραθέτοντας ετερόκλητα είδη ήχου και εικόνας, ο Aivazian προκαλεί αισθητηριακή περισυλλογή ως προς τον τρόπο με τον οποίο τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης όρασης –το φως που χτυπάει στον αμφιβληστροειδή– μηχανοποιήθηκαν σε εργαλεία που καταγράφουν τις κινήσεις μας, είτε στην καθημερινή ζωή είτε στην οθόνη.

Στο δεύτερο βίντεο, Prometheus (2019), η φωτιά αποτελεί τον κύριο δια-ιστορικό κινητήρα, καθώς ακολουθεί δύο παραδειγματικές μεταβολές στην «σκληρή» και «ήπια» εξουσία των ΗΠΑ: η επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ το 1990 και η λεγόμενη «Dream Team» που, στελεχωμένη από αστέρες του NBA, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1992. Με επιδέξια ροή, ο Aivazian παρουσιάζει και κόβει πλάνα, από την αρχαία φλόγα μέχρι εξορύξεις πρώτων υλών και τεχνολογικούς πολέμους. Όλ’αυτά, ακολουθώντας μια φλόγα που μόνο στιγμιαία περιορίζεται, μόνο εν μέρει τιθασεύεται και, από τότε που κλάπηκε από τα ύψη του Όλυμπου μέχρι και την απελευθέρωσή της στα κοιτάσματα πετρελαίου του Κουβέιτ, ενεργοποιείται κατ’ επανάληψη.

Τα δύο αυτά βίντεο ενισχύουν την έλξη του Aivazian προς τα «πλάνα που βρέθηκαν» (found footage), επιτρέποντας την εκδίπλωση ιστοριών μέσα από υφές ήχου, αποκλίνουσες αναλύσεις, διαφοροποιημένους προσανατολισμούς εικόνας και εξελισσόμενες μορφές μηχανικών απεικονίσεων. Στα έργα αυτά, η ιστορία είναι ένα πανταχού παρών βουητό, που παράγει και προσκρούει σε υποβαθμισμένα μέλλοντα και επίμονες προσπάθειες επιβίωσης. Μέσα από αυτόν τον τρόπο επεξεργασίας και αντιπαραβολής, δίχως ν’ αποδίδει ιεραρχία στις διάφορες πηγές εικόνων, ο καλλιτέχνης επιδιώκει να ενεργοποιήσει το συναίσθημα, να θέσει σε κίνηση μια διαδικασία ανάλυσης και να διοχετεύσει τα παραπάνω μέσα από καθημερινές μορφές.

Η ταινία THEY MAY OWN THE LANTERNS BUT WE HAVE THE LIGHT, EPISODE 1: HOME ALONE απεικονίζει μια σκοτεινή νύχτα, φωτισμένη μόνο από τ’ αστέρια, όπου μια κουκουβάγια-καρτούν βρίσκεται στο κλαδί ενός γέρικου δέντρου σ’ ένα νεκροταφείο. Ένα αυτοκίνητο κινείται κατά τη διάρκεια μιας συσκότισης και τα φώτα των προβολέων του ζωντανεύουν την πόλη, με τις σκιές των σβησμένων φώτων του δρόμου να χορεύουν στις προσόψεις των κτιρίων. Η πόλη είναι ένας επεξεργαστής που οργανώνει τη ροή όλων των ζωντανών και νεκρών πραγμάτων. Το παλλόμενο φως ζωντανεύει τα αντικείμενα – τα πάντα βρίσκονται σε κίνηση. Η αρχιτεκτονική είναι απαλή, υγρή, ευφυής?. Η πόλη είναι, επίσης, μια ατέρμονη στάση, τσιριχτά φρένα και καμένα λάστιχα. Είναι τα σπασμένα παράθυρα και τα σπασμένα δόντια, κρατητήρια και σβηστά φώτα. Η σχέση ανάμεσα στο τεχνητό φως, την καταγραφή της κίνησης και του ελέγχου του πλήθους είναι ένα φαντασμαγορικό αμόκ. Είναι μια ταινία για την αλχημεία του φωτός και για τους ρυθμούς των πραγμάτων που δημιουργούνται για να έχουν ροή. Εδώ, τα φαντάσματα διώχνουν τους αστυνομικούς από την πόλη, ενώ η εργασία και η αναψυχή επισκιάζουν η μια την άλλη σε περίτεχνες λαβυρινθώδεις υποδομές.

Ο καλλιτέχνης Haig Aivazian μένει στη Βηρυτό και είναι ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Κέντρου Τεχνών της Βηρυτού.