Fair-face Elysée (1)

Maria Toumazou introduces new works across two sites: a photocopy room at the headquarters of a market research company in Latsia and a field previously used as a greenhouse for snail farming in Geri. As with her collective project space Neoterismoi Toumazou (2) – which was initially run by her grandfather as a clothing and novelty shop, catering mostly to locals and UN soldiers, in old Nicosia from the 70s up until 2013 – both sites are associated to Maria's family. The personal is fragmented and extended outward to embody social, political and economic temporalities across particular material and architectural developments.

The viewpoint of the exhibition's critique could be that of a free-ranging stray dog roaming the suburbs of Nicosia, crossing the buffer zone, treading through landmines, taking shelter in abandoned military bunkers and witnessing the relocation of industries, companies and families from the city.

The heliculture greenhouse structures, an abandoned business enterprise, are upcycled into large makeshift shelters for recovery to assist and prolong the journeys of stray dogs, and thus critique itself, using the alternative crafting method of ironing plastic supermarket bags together. Enigmatic Chinese characters (3) from Ezra Pound's The Cantos, unforseeing mistranslated appropriations of 'oriental' characters in tattoo culture in the 90s, are graffitied onto monolithic walls and enormous found crumbling concrete slabs from a nearby military base, stacked and balancing awkwardly off large sandstone boulders. The lightness and softness of the recycled plastic bags offering shelter in contrast to the weight and solidity of the stacks making big wonky existential statements bring to mind the children's game rock-paper-scissors, while the zig-zagging pathways cut through inviting strolls but concluding with alienating dead ends and cliff edges.

The immersive ordered-disorder of Paris: A Poem by Hope Mirrlees, a female precursor to much more famous modernist poets, wherein nouns, commands and adjectives overlap and penetrate one another referencing multiple and unexpected materials, sites and temporalities, served as instructional for Maria. This is most evident in a cut-up and sowed-back-together-again poster at the Latsia site for a show that never was, bringing together syntax free fragments in which Marietta, an art student currently studying Fine Art Photography in London, is the lead character. Marietta can be seen at the under-construction University of Cyprus Medical Faculty Campus and walking towards Jean Nouvel's unfinished Learning Resource Centre. Broken ceramics and a dramatic scene from a meeting of the Theatre Artists Labour Union at the Pancyprian Federation of Labour (ΠΕΟ) complete the composition, which is based on Lawrence Weiner's poster for the rock band New Order.

Maria sought assistance from the do-ocratic group #hack66 (4), members of which kindly volunteered their time and expertise in the design and construction of three robotic solar powered arms installed at the photocopy room site in Latsia. The arms mechanically raise and lower three handbags of personal significance. A commentary on modern rituals and production methods of clothing alluding to Maria's art collective Neoterismoi Toumazou, which has since its inception practised an alternative approach to fashion design inspired by the ongoing tireless struggles of open communities, like #hack66, to offer spaces and platforms for communication and activism.

A lighting piece deprived of its functionality, covered in cob and sealed with resin, hangs from the ceiling. A small solar powered fan attached to it abstracts, trivialises and tick-tocks time away. Light as design versus light as energy. The story informing the piece follows the commissioning of a contemporary lighting installation with similar angular cylindrical poles for an art museum in Nicosia. The photocopy machines become models for elite economies that inform the narration and homogeneous production of art as well as trends in contemporary Cypriot design and architecture, of which the resurfaced modernist fairfaced aesthetic, celebrating raw unplastered concrete, is currently predominant. Begging the question: how are labourers working, artists making, students learning or families living in these environments affected by these materials, designs and trends?

Peter Eramian

1. The title lends itself from the Cyprus-based irrigation company Elysée, which was initially dedicated to the cultivation of flowers.
2. The Neoterismou Toumazou exhibition space closed in 2017 but the collective, consisting of Maria Toumazou, Orestis Lazouras and Marina Xenofontos, continue working together.
3. Ming, meaning light and clarity, and chung, meaning middle or balanced.
4. #hack66 (hack66.info) is “a do-ocratic community of people interested in technology and freedom, hackerspace culture, infoactivism, and various forms of openness.”

Fair-face Elysée (1)

Η Μαρία Τουμάζου παρουσιάζει τη νέα της δουλειά σε δύο διαφορετικά μέρη: σε φωτοτυπικό δωμάτιο στην έδρα μιας εταιρίας έρευνας αγοράς στα Λατσιά και σε ένα χωράφι που προηγουμένως χρησιμοποιήθηκε ως θερμοκήπιο για την εκτροφή σαλιγκαριών στο Γέρι. Όπως και o χώρος που στέγαζε το προηγούμενο της ομαδικό πρότζεκτ «Νεοτερισμοί Τουμάζου» (2) – ο οποίος αρχικά άνηκε στον παππού της που το λειτουργούσε ως μαγαζί ρούχων και νεοτερισμών στην παλιά Λευκωσία από τη δεκαετία του '70 μέχρι το 2013, με πελάτες κυρίως τους κατοίκους της περιοχής και στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών – και οι δύο πιο πάνω τοποθεσίες συνδέονται με την οικογένεια της Μαρίας. Το προσωπικό θρυμματίζεται και επεκτείνετε προς τα έξω για να παρουσιάσει κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές χρονικότητες μέσω συγκεκριμένων υλικών και αρχιτεκτονικών εξελίξεων.

Η κριτική ματιά που υιοθετεί η έκθεση θα μπορούσε να ήταν αυτή ενός αδέσποτου σκύλου που περιπλανιέται ελεύθερα στα προάστια της Λευκωσίας, διασταυρώνοντας την νεκρή ζώνη, προσπερνώντας νάρκες, βρίσκοντας καταφύγιο σε εγκαταλελειμμένα στρατιωτικά οχυρά και παρατηρώντας την μετεγκατάσταση βιομηχανιών, εταιριών και οικογενειών από την πόλη.

Οι δομές της φάρμας εκτροφής σαλιγκαριών, μιας εγκαταλελειμμένης επιχειρηματικής προσπάθειας, μεταποιούνται σε καταφύγια για ανάρρωση που βοηθούν και παρατείνουν τα ταξίδια αδέσποτων σκύλων, αλλά και της ίδιας της κριτικής διαδικασίας, μέσω της χρήσης μιας εναλλακτικής, χειροτεχνικής μεθόδου παραγωγής όπου πλαστικές σακούλες από υπεραγορές σιδερώνονται η μια πάνω στην άλλη. Αινιγματικοί Κινέζικοι χαρακτήρες (3) από το The Cantos του Ezra Pound, μεταφρασμένες σαν αναπάντεχες ιδιοποιήσεις ‘οριεντάλ’ χαρακτήρων από την κουλτούρα των τατουάζ της δεκαετίας του ΄90, γίνονται γκράφιτι πάνω σε μονόλιθους τοίχους και τεράστιες φθαρμένες πλάκες που βρέθηκαν σε μια κοντινή στρατιωτική βάση και στοιβάζονται ισορροπώντας παράξενα ανάμεσα σε μεγάλους ογκόλιθους ψαμμίτη. Η ελαφράδα και απαλότητα των ανακυκλωμένων πλαστικών σακουλών που προσφέρουν καταφύγιο, αντιτιθέμενες στο βάρος και την στιβαρότητα των στοιβών που προκηρύσσουν μεγάλα και άγαρμπα υπαρξιακά σλόγκαν, φέρνουν στο μυαλό το παιδικό παιχνίδι πέτρα-ψαλίδι-χαρτί, ενώ το ζιγκ-ζαγκ των μονοπατιών προσκαλούν περίπατο αλλά κόβονται σε αποξενωμένα αδιέξοδα και χείλη γκρεμών.

Το περιβάλλον τάξης-αταξίας του Paris: A Poem της Hope Mirrlees, μιας προκατόχου πολλών μεταγενέστερα διασημότερων μοντερνιστών ποιητών, όπου η προσταχτική, τα ουσιαστικά και τα επίθετα αλληλεπικαλύπτονται και εισχωρούν το ένα στο άλλο επικαλώντας έτσι πολλαπλά και αναπάντεχα υλικά, μέρη και χρονικότητες, έγινε οδηγός για την Μαρία. Αυτό είναι εμφανέστερο στο πόστερ-κολάζ στα Λατσιά, που ανακοινώνει μια έκθεση που δεν έγινε, φέρνοντας μαζί θραύσματα χωρίς γραμματική με πρωταγωνίστρια την Μαριέττα, φοιτήτρια Καλλιτεχνικής Φωτογραφίας στο Λονδίνο. Βλέπουμε την Μαριέττα μέσα στο εργοτάξιο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κύπρου, να περπατά προς το Κέντρο Πληροφόρησης-Βιβλιοθήκη που σχεδιάστηκε από τον Jean Nouvel. Σπασμένα κεραμικά και μια δραματική σκηνή από συνάντηση της Ένωσης Ηθοποιών Κύπρου στη Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία (ΠΕΟ) ολοκληρώνουν την σύνθεση, που βασίζετε σε πόστερ του Lawrence Weiner για το ροκ συγκρότημα New Order.

Η Μαρία ζήτησε βοήθεια από την ‘do-ocratic’ [μαθαίνοντας στην πράξη] ομάδα #hack66 (4), μέλη της οποίας παραχώρησαν ευγενικά τον χρόνο και την κατάρτιση τους για τον σχεδιασμό και την κατασκευή τριών ρομποτικών χεριών που δουλεύουν με ηλιακή ενέργεια και είναι εγκατεστημένα στο φωτοτυπικό δωμάτιο στα Λατσιά. Τα χέρια μηχανικά ανεβάζουν και κατεβάζουν τρείς τσάντες με προσωπική σημασία. Ένα σχόλιο για τις μοντέρνες τελετουργίες της μόδας και παραγωγής, η εγκατάσταση αναφέρεται και στο ομαδικό της πρότζεκτ «Νεοτερισμοί Τουμάζου» που από το ξεκίνημα του εφάρμοσε μια εναλλακτική προσέγγιση στον σχεδιασμό ρούχων εμπνευσμένη από τον διαρκή αγώνα ανοιχτών κοινοτήτων, όπως τους #hack66, να προσφέρουν εναλλακτικούς χώρους και πλατφόρμες για επικοινωνία και ακτιβισμό.

Ένα φωτιστικό από το οποίο έχει αφαιρεθεί η λειτουργικότητα, καλυμμένο με πλιθάρι και σφραγισμένο με ρητίνη, κρέμεται από το ταβάνι. Ένας μικρός ανεμιστήρας που λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια εφάπτεται πάνω του και αποσπά, μηδενίζει και χτυπά τον χρόνο μακριά. Από το φως ως design στο φως ως ενέργεια. Η ιστορία που εμπνέει τη σύνθεση ακολουθεί την ανάθεση μιας φωτιστικής εγκατάστασης με παρόμοιους κυλινδρικούς πασσάλους, διατεταγμένους με γωνιακή συμμετρία, για ένα μουσείο τέχνης στη Λευκωσία. Οι φωτοτυπικές μηχανές γίνονται μοντέλα για οικονομίες της ελίτ που δημιουργούν την αφήγηση και την παραγωγή ομοιογενούς τέχνης και τις τάσεις στο σύγχρονο Κυπριακό σχεδιασμό και αρχιτεκτονική, στην οποία κυρίαρχει σήμερα η επανεμφάνιση της μοντερνιστικής αισθητικής fairface που προωθεί το ακατέργαστο και ασοβάτιστο μπετόν. Έτσι τίθεται και το ερώτημα: πως επηρεάζονται οι εργάτες που δουλεύουν, οι καλλιτέχνες που δημιουργούν, οι μαθητές που μορφώνονται και οι οικογένειες που ζούν σε αυτά τα περιβάλλοντα από αυτά τα υλικά, τους σχεδιασμούς και τις τάσεις;

Πήτερ Εραμιάν

1. Ο τίτλος αναφέρεται στη εταιρία Elysée, που αρχικά ήταν αφοσιωμένη στην καλλιέργεια λουλουδιών.
2. Ο εκθεσιακός χώρος «Νεοτερισμοί Τουμάζου» έκλεισε το 2017, όμως η κολεκτίβα που αποτελείται από την Μαρία Τουμάζου, τον Ορέστη Λαζούρα και την Μαρίνα Ξενοφώντος συνεχίζει την ομαδική της δουλειά.
3. Ming, που σημαίνει φως και διαύγεια, και chung, που σημαίνει μέσο ή ισορροπία.
4. Η #hack66 (hack66.info) είναι μια «do-ocratic κοινότητα ανθρώπων που ενδιαφέρονται για την τεχνολογία και την ελευθερία, την κουλτούρα των χώρων των χάκερ [hackerspace], τον ακτιβισμό για την παροχή πληροφοριών [infoactivism], και άλλων μορφών ανοικτότητας.»